W powietrzu

Za sprawą Naszego Przewodnika, Caryńska odkryła przed nami swoje drugie, dostojne oblicze – to już nie letnia, czy jesienna „panienka”, ale prawdziwa zimowa „dama” – szlachcianka Bieszczadzka……i przypomniał mi się Twój wpis z lipca ’06, w którym pytałaś Czado czy „przemierzał oceaniczne głębiny” i zakładał płetwy, by zrobić zdjęcie – ehhh….może jeszcze nie nurkował …, ale lata już w przestworzach w pogoni za ulotną chwilą, by ja zatrzymać na wieczność.

Już wiem, że muszę tam zawędrować w zimie … jesień udało mi się zobaczyć niedawno. Dziękuję Ci za nadzieję, którą dają mi za każdym razem Twoje zdjęcia.Pozdrawiam.

Sorry, Ameli i wszyscy posiadacze brązowych, piwnych i dziwnych, np. czerwonych ?! ;] oczu ! Było tam za dużo ‘-’, a poza tym wymieniłam tylko zbliżoną paletę kolorów . Prawdopodobnie z egoizmu i pychy, bo pewien zapatrzony w moje oczęta szaleniec powiedział o nich, że ‘są jak morze przy niepogodzie’ ;P Wtedy mnie zatkało … A’propos, jakie bajery padły pod adresem Twoich oczków, Ameli ? Podziel się tajemnicą !

Carrmelito o brązowych oczach zapomniałaś …no właśnie, nie ruszmy się z przed ekranu tylko na palcu prawej lub lewej ręki odcisk nam się robi – zamiast na stopach (te oszczędzamy na jesień?)…ale często bywa, że „gdzieś tam w środku”, gdy się tak na oglądam „nosi mnie… i mało nie rozniesie”, i gdyby nie środek nocy, który mnie tu często zastaje, poszłabym ja sobie w siną (a może w czarną) dal…

…eeeech ,bo to tylko takie nasze czarowanie, bo może magia mieszka trochę w każdym z nas, bo może umiemy latać na smokach, i uroki rzucać .. a tutaj sobie odprawiamy czary takie dobre i niegroźne i niech tak lepiej zostanie dla wszystkich spoza czarodziejskiej krainy i dla nas …. ;o))))

Jakby miał się spełnić najczarniejszy scenariusz wojny o Śródziemie… i armia z Mordoru zalałaby wzgórza swą czarną, smrodliwą masą, zmierzając po trupach Gondoru, ostatecznie ku dolinom Rochanu, ku krainie wolnych jeźdźców, ku lasom Tukonu i Buklandu, na zatracenie wszelkich istot czujących i wrażliwych …

No i widzicie moi Drodzy, jak sobie pięknie wędrujemy po zboczach i dolinach Waldkowej Krainy, patrząc oczyma szaro-zielono-niebieskimi, oczyma wyobraźni i oczyma duszy, a wszystko jest takie zmysłowe … Jak to się dzieje ? To musi być magia !? Odprawiamy nasze łazikowskie gusła ! I na dodatek nie ruszamy się z przed ekranu komputera …

…tak myślałam, bo u dołu zdjęcia widać jeszcze zadarte czubki nart, dyndające „w powietrzu” …a Połonina Caryńska, rzeczywiście jest przepiękna bez względu na porę roku – wierzę Ci na…zdjęcie, może na jesieni osobiście doświadczę jej czaru, a wtedy powiem – miałeś rację i dobrze, że na słowo też Ci wierzyłam

Przyznam się, że to zdjęcie jest dla mnie dużą zagadką, bo sporo już przewędrowałam „szlaków” z Caryńską w tle tutaj na blogu i takiego ujęcia jeszcze nie było (może się mylę?). I dobrze Czado, że podpisałeś, bo wstyd mi przyznać, ale chciałam się już spytać czy Ty przypadkiem Tatr nie odwiedziłeś … bo, tu przepraszam, bez urazy (ja tak nie myślę), te „kapuściane góry” (jak je niektórzy nazywają) wyglądają teraz jak potężne masywy skalne z zaśnieżonymi wierzchołakami i skalistymi graniami u zboczy, a spostrzeżenie Tadeusza jakoby był to Everest uważam za trafione w sedno…i niechby zobaczyli teraz zdjęcie Podhalanie – to zdziwiliby się pewnie, że tyle majestatu i powagi mają skrywane dzisiaj pod groźnym niebem te niby „niepozorne” góry.I teraz pytanie…W powietrzu…czy Ty Czado aby dosłownie nie byłeś w powietrzu ? bo normalnie „oko w oko” z Caryńską stoisz … no chyba, że w pobliżu była góra z wyższym wierzchołekiem, a Ty posłużyłeś się pożądnym zoomem…to takie gdybania niedoświadczonej fotograficzki w dodatku niepoprawnej marzycielki A tak na poważnie…takie ujecie Bieszczad(ów) robi ogromne wrażenie, a te nisko zawieszone ołowiane chmury sprawiają, że Caryńska wydaje się być niedostępnym szczytem i swoją wysokością chce górować nad światem, tu dosłownie widać przysłowiowy „dach nieba”. Potęgę i wielkość Caryńskiej wzmacniają dodatkowo najodleglejsze palny bo wydaje się, że te poświaty różu i błękitu skrywają w sobie niezdobyte wielotysięczniki, a może to tylko obłoki, które podszywają się pod rozległe pasma górskie…tylko Ty Czado wiesz jak było naprawdę…zdradzisz nam trochę sekretu?, czy pozostawisz nas w obłędnym zachwycie i wyobrażeniach nad Caryńską-Everestem…P.S. Jestem człowiekim z nizim i obce są mi słowe zatargi mieszkańców Bieszczad(ów) i Tatr o to, które góry są „lepsze”, może nie powinnam tego co powyższe pisać, bo ktoś powie to nie moja sprawa…ale wiedzcie, że nie chciałam nikogo swoim słowem urazić, a przytoczyłam tylko to, co zasłyszane i wyczytane… ja osobiście jednako wszystkie góry szanuję, podziwaim i miłuje, a ich mieszkańców za niezwykłych „twardzieli” uważam

jak w baśni

no robi wrażenie. swietne. a mnie nawet na aparat nie stac

…..wędrowanie, kiedy wiatr rozwiewa wszystkie Twoje myśli, rozpędza smutki, od środka rozlewa się jeszcze ciepło wypitej w schronisku cytrynowej herbaty…. Sparzyłeś sobie dłonie, pamiętasz? Zapach traw w dolinie i obezwładniająca radość na szczycie. Ten moment, kiedy stawiasz stopę na wierzchołku, zmęczone oczy dostrzegają sąsiednie szczyty a w piersiach czujesz kryształ powietrza. I choćbyś nawet zdobywał jeden i ten sam szczyt codziennie to, za każdym razem byłoby zupełnie inaczej…Dziesięciogodzinne wędrowanie szlakiem nieznanym, atak histerii przy kolejnym podejściu, ograniczenia własnego organizmu, rwący ból mięsni i radość z zejścia przed zmrokiem. Jutro pójdziemy dalej…

widok z Połoniny Wetlińskiej?? hmmm….. raz tam byłem jak dotąd, ale nigdy nie zapomnę… już planuję tam znów zawędrować w tym roku na urlopie … oby na planach sie nie skończyło…dziękuję Mistrzu

Piękne…..Brak słów by to opisac……

Na tym zdjęciu wygląda prawie jak Everest.

Rewelacja! Takich widoków nie da opisać się słowami.